Dieser Tage flatterte unse eine Mail vom bekannten Düsseldorfer Mundart-Kenner Charle-Manes ins Haus. Den hatte ein „aldes Düsseldörper Mädche“ angeschrieben, weil sie auf der Suche nach einem Gedich auf Platt war, in dem beschrieben wird, wie das Paradies aus dem Blockwinkel der Düsseldorfer Altstadt beschrieben wird. Der gute Charle-Manes hatte da nichts in „snn Ongerlare“, also starteten wir einen Aufruf auf Facebook. Und siehe da datt ächte Alstadt-Mädche Christiane Oxenfurt (Intendantin des düsseldorf festivals) hatte das Poem natürlich parat. So kamen wir an ein PDF mit dem passenden Gedicht des Düsseldorfer Altstadtpoeten Jupp Schäfers – und das wollen wir euch nicht vorenthalten.

Jupp Schäfers, der Düsseldorfer Altstadtpoet

Jupp Schäfers, der Düsseldorfer Altstadtpoet

Das „Paradies“ vom Gesichtswinkel der Düsseldorfer Altstadt

Als die Welt erschoffe wor,
Wor et för d’r Herrjott klor,
Dat dodren nir nur die Diere,
Sollten sech veramüsiere –
On hä dacht‘, jetzt mäckste flöck,
Noch ne Mensch, als Meesterstöck.

Weil et ihm nu jrad bequem,
Nohm hä sech ne Knubbel Lehm.
On – dat hatt‘ hä fein erus,
machten do – dä Adam drus.

Demm Adam wor die Welt zu fies,
Drö, jing hä jlich in’t Paradies.

Do konnt‘ hä sech nu nit beklare,
Öt joof allerhand zu jare –
On et wuchs och vell Jemös,
Prume, Kesche, sur on söß.
Bloß dat eene wor nit shcön,
Hä wor emmer so alleen.

Dat mosst secj, no ö paar Dare,
Och d’r Herrjott selwer sare –
On hä dehn dä Adam roofe,
Ließ öm jlich janz fest enschloofe.
Ön Repp kriegt hä wegoperiert –
On ö Weit wood dodrus fabriziert.

Als dä Adam nu erwachten,
Soß dat Fräuke do – on lachten:
Hä wor wie von alle Penne:
„Ben ech denn noch recht bei Senne? –
Wo kömms du denn herjeschneit,
Sach, wat beste för ö Weit?“

„Herjeschneit – wat ehr nit sacht,
Mich hat d’r Herrjott jrad jemacht,
Doch du kanns mech jo nit kenne,
Denn do wors du fest am Penne.
Na, mer wolle ons verdrae,
Du darfs „Eva“ för mech sare!“

D’r Adam, dä wor owedrop –
On dat feel dem Herrjott op,
Denn hä koom, zu guter Letzt –
On säht: „Jesellschaft häste jetzt,
Doch ich hab‘ ön kleene Bitte,
von demm Boom do – in der Mitte,
Dörft ehr keene Apple esse.
Nu schriew et op – on nit verjesse,
Sons es onser Freundschaft aus –
On ehr zwei Fliegt hier eraus!“

D’r Adam dehn och ongerschriewe,
Hä wollt von die Äpple bliewe.
Doch dat Eva, voller Tücke,
Dehn dich dordran vorbei sich drücke.

Meddag vor em Paradeis –
On die Sonn‘ – die brannte heiß.
D’r Adam – on et Eva auch,
Laren längelang auf’m Bauch.

„Eva“ – fing dä Adam an,
„Ons fehlt noch d’r dredde Mann,
Dat mer – ohne ongerbreche,
He ne Skat jetz könnten dresche.
Öm ne „Halwe“ – on mer „Kucki“ –
Wat, dat wör jett, lecker Schnucki,
Ech wööd raderkastedoll:
Achtzehn, zwanzig, dresseg voll.“

„Wat mennt ehr?“ – säht do dat Ev,
„Kaate wollens du – lew Sef –
Dat es doch bloß jett för Jecke,
Ich spiel lieber wat verstecke –
On dat wolle mer jlich dinn,
Du söcks – on ech versteck mich schon.“

D’r Adam macht‘ ö domm Jesicht,
Doch hä wedersprach öm nicht.

No ön janz jeraume Ziet,
Höhten hät et roofe: „Piep!“
On hä deht nit länger bocke,
Sondern macht sech op de Socke.
Kickten och emol he on do,
Ob hä nit war von öm soh.

Wie dann dä verliebte Jeck,
Noch lurte dörch ön Roseheck,
Trauten hä sinn Oore komm,
Dat Eva soß em Appelbomm –
On hä soh, säwe noch,
Wie et an ne Appe roch.

Au – da wood dä Adam weld:
„Kommste ronger, Weiberbeld,
D’r Herrjott hätt ons doch jesaht,
Die Äppel wööden enjemahtm
Dovon dörfte mer nit esse,
Oder häste dat verjesse?
Ess‘ doch Prume – oder Bire,
Du wells mich woll he blamiere!“

Doch dat Eva trock ö Schnüsske:
„Drei Dag loof ich schon noh’m Hüske
Von die Prume on die Bire,
Dat deht dech jo nit scheniere,
Jank, du bes ne fiese Mann
Ich will jetz sonne Apple hann!“

Dä Adam konnten Striet nit liede,
Drom wollt hä et jetz em Joode krieje:
„Evakind, nu sei doch schlau,
Bis doch auch mein kleine Frau.
Sei vernünftig – Ribbestückske,
Komm – ich jeb dich auch ö Küsske.“

Doch dat kommt‘ öm all nix nütze,
Et hatt jrad keen Spaß am bütze.

Jetz koom noch die Schlang jekroche,
Die hatt’s sicher wat jeroche,
Se dehden op ne Ast sich setze –
On fing durchtbar aan – zu hetze:

„Eva, jlöw doch nix demm Alde,
För domm möht dech dä Alde halde.
Evakind, sei nit eso doll,
Die Äpple, die sind wondervoll,
D‘r Verstandwööd scharf wie ö Messer –
On du sühs och alles besser.
Plöck dech jett, sei nit eso dumm,
D’r Herrjott nömmt dech dat nit krumm.“

Jetz wor et met demm Eva aus –
On et trock dat Näsken kraus,
Deht ne Apple sech affrieße –
On direktemang drenn bieße.
Dann stieg et von dem Boom eraff –
On joof die Kitsch – am Adam aff.

On et nohm dä Adam dann,
Dä Tintemann – die Kitsch och an.
Jlich drop, wor et dann passiert,
Dat Weit, dat hätt‘ dä Mann verführt!

Ija, se sohnen jlich vell besser,
Denn se wooden blaß on blässer,
Wie se plötzlich so bemerken,
Dat se aussahen wie de Ferken.

Dat Ev et plötzlich eilig hat,
Et plökten sech ö Feijeblatt,
Öm sech schnell jet anzotrecke –
On zojlich sech zo verstecke,
denn – et koom unheimlich schnell,
Schon dä starke Michael.

Dä verstung jaarkeene Scherz,
Hä trat der Schlang fest azf d’r Sterz,
Dehn dobei kee Wörtche sare,
Schnappten sech die zwei bei’m Krare –
On schmess se, ohne lange Schmus,
Us demm Paradies erus!

Jetz stunden se vör’m „Joldene Dor“ –
On kamen sech belämmert vor.
Dat Eva ließ de Flüjel hänge,
Denn dä Adam wor am schänge:

„Hätt‘ ech dich nit op dech jehöht,
Watt hammer jetz, du Zauberflöt? –
Du alde neujierije Hipp,
För sojett opfert man ön Ripp.
Ach, hätt‘ ech dech doch nie jesenn,
Ecj wör em Paradies noch drenn.
Halt‘ bloß dinn Mull, schrie hä voll Wut,
Sons stopp ech dech dinn Schlabberschnut!“

Jetzt koom d’r Herrjott – on dehn sare,
„Ihr habt euch wirklich dies bedrare.
Dat Paradies habt ihr verlore,
Ewig verschlosse sind die Tore.
Arbeede mösst ehr jetz – on schwitze –
On nirjens sollt ihr ruhig sitze.
Wollt ihr emol Jesellschaft hann,
Dann schaft üch selwer Kenger an,
Die sollen euer‘ Sünd dann erwe –
On met d’r Ziet – dnan mösst ehr sterwe!

Du Eva, merk et dich jenau,
Der Mann steht über seiner Frau.
Nu drag et ruhig, en Jeduld,
Denn schließlich bist du alles schuld!“

Trotzdem hät, sei diesem Tare,
Manche Mann – doch nis zu sare.
Moss sinn Frau op et Wort pariere…
Dat sonn Käls sich nit scheniere.
Anstatt op ihr Recht zu poche,
Mösse sie et sonndags koche.
Drenkt hä sech ö Schnäpske bloß,
Es direkt d’r Deuwel los.

Ob sonn Lütt kenn Bibel kenne? –
On blend on doof dörch et Läwe renne?

Well dinn Frau dech kommandiere,
Mosste dech nit expliziere.
Ruhig jehste an d’r Schrank.
On nömms de Bibel en de Hangk.

Dann schlähste op die schöne Sitt,
Wo et Ev d’r Kopp jewasche kritt:

„Du Eva, merk et dich jenau,
Der Mann steht über seiner Frau.
Nu drag et ruhig, en Jeduld,
Denn schließlich bist du alles schuld!“

Dann wööd dar Fruke widder zahm,
Do kann et jo nit jäjeaan.
Em Stelle wööd et sech bedanke,
Em Läwe dot ehr üch nit zanke.

Dröm – halt‘ die Bibel jot em Huus,
Dann bliewt üch Striet und Zank erus!

AMEN!

Und so kam es zu der Suchaktion:

Leev Mondahtfrönde,
ech hann von nem alde Düsseldörper Mädche de nohfoljende Anfroch jekritt. En minn Ongerlare hann ech dat Jedechtche beslang nit jefonge. Entewell weeß jo eene von Üch von wäm dat es on / odder wo mr noch doför söhke kann.
Schöne Dank em Vörrus för Üer Möh.
Nix för onjot.
Üere Charle-Manes
PS: Mondahtmails künne von de Amis zwor jeläse wehde, äwwer nit verstange wehde.

De Anfroch:
„Hallo, bin seit 40 Jahren in Süddeutschland. Habe als Kind die Erschaffung von Adam und Eva in Gedichtform auf Düsseldorfer Platt gelernt, kann auch noch viel aber leider nicht alles. Gibt es irgendjemanden der mir da weiterhilft?
‚Als de Welt erschoffe wor, wor et für de Herjott klor…‘ usw.
Vielen Dank
E.M.
http://www.mundart-duesseldorf.de/

Kommentare sind gesperrt.